Fel arwr dewr ein stori, dechreuai’r chwedl gyda Pedr…
Mae’r bachgen ifanc yn byw gyda’i daid mewn llannerch yn y goedwig, ond un diwrnod penderfyna Pedr adael diogelwch y llannerch a chrwydro i ganol y goedwig. Gan adael y giât ar agor y tu ôl iddo, mae un o’r hwyaid yn dilyn Pedr allan.
“Mae Pedr yn rhybuddio’r aderyn bach a neidia i mewn i goeden”
Mae’r hwyaden yn nofio allan i mewn i lyn, ond yn mynd i ffrae gydag aderyn bach cyn bo hir. Fodd bynnag, daw eu ffraeo i ben pan ddaw cath Pedr heibio. Mae Pedr yn rhybuddio’r aderyn bach a neidia i mewn i goeden cyn i’r gath gael cyfle i gael ei chrafangau ynddo!
“Mae taid Pedr yn sylwi bod y bachgen wedi sleifio allan”
Yn fuan, mae taid Pedr yn sylwi bod y bachgen wedi sleifio allan ac mae’n rhuthro i’r goedwig i’w gael yn ôl, gan ddwrdio Pedr am fynd allan ar ei ben ei hun, “beth petai blaidd wedi bod allan yno?” gofynna i’r bachgen.
“Mae blaidd yn ymddangos yn y goedwig…”
Yn syth ar ôl i Pedr a’i daid ddychwelyd i’w gardd â’r giât wedi’i chloi’n sownd y tu ôl iddynt, mae blaidd yn ymddangos yn y goedwig…
“Nid oes gan yr hwyaden druan unman i guddio!”
Mae’r gath yn sgrialu i fyny’r goeden i ddianc rhag y blaidd, fodd bynnag, nid oes gan yr hwyaden druan unman i guddio a chaiff ei llowcio’n gyflym gan y blaidd.
“Mae’r aderyn bach yn plymio i lawr, gan wibio uwchben y blaidd i dynnu ei sylw”
Ar ôl gweld y blaidd yn bwyta’r hwyaden mewn un gegaid fawr lwglyd, mae Pedr yn taflu rhaff dros y ffens ac yn dringo dros wal yr ardd ac i mewn i goeden yn y goedwig. Mae’r aderyn bach yn plymio i lawr, gan wibio uwchben y blaidd i dynnu ei sylw wrth i Pedr ostwng ei raff, gan ddal y blaidd gerfydd ei gynffon.
“Maent yn mynd am eu gynau pan welant…”
Mae grŵp o helwyr a fu’n dilyn y blaidd, yn ymddangos yn y goedwig. Maent yn mynd am eu gynau pan welant fod Pedr wedi dal y blaidd rhaff ac wedi’i glymu i’r goeden, ond mae Pedr yn stopio’r dynion rhag saethu. Yn hytrach, mae Pedr yn darbwyllo’r helwyr i’w helpu i fynd â’r blaidd i’r sŵ lle mae’n cerdded y bwystfil mewn gorymdaith o fuddugoliaeth – os gwrandewch chi’n ofalus, fe glywch chi sŵn gwan crynu oherwydd roedd y blaidd ar gymaint o frys i fwyta’r hwyaden, nes ei bod yn dal yn fyw yn ei fol!
“As the plucky hero of our story, the tale begins with Peter…
The young boy lives with his grandfather in a clearing in the forest, but one day Peter decides to leave the safety of the clearing and wander into the forest. Leaving the gate open behind him, one of ducks follows Peter out.
“Peter warns the little bird and she jumps into a tree”
The duck swims out into a pond but soon gets into a quarrel with a little bird. However their bickering is ended when Peter’s cat comes along. Peter warns the little bird and she jumps into a tree before the cat has a chance to get her claws in!
“Peter’s grandfather notices that the boy has snuck out”
Soon, Peter’s grandfather notices that the boy has snuck out and dashes into the forest to get him back, scolding Peter for going out alone, “what if there’d been a wolf out there?” he asks the boy.
“A wolf appears in the forest…”
No sooner had Peter and his grandfather returned to their garden with the gate firmly locked behind them, than a wolf appears in the forest…
“The poor duck has nowhere to hide!”
The cat scrambles up a tree to escape the wolf, however the poor duck has nowhere to hide and is quickly gobbled up by the wolf.
“The little bird swoops down, skimming the wolf’s head”
Having seen the wolf eat the duck in one big hungry gulp, Peter throws a rope over the fence and climbs over the garden wall and into a tree in the forest. The little bird swoops down, skimming the wolf’s head to distract him as Peter lowers his rope, trapping the wolf by his tail.
“They reach for their guns when they see…”
A group of hunters who’d been tracking the wolf, appear in the forest. They reach for their guns when they see Peter has the wolf, captured in a rope and tied to the tree, but Peter stops the men from firing. Instead, Peter convinces the hunters to help him take the wolf to the zoo where he walks the beast in a victory parade – if you listen very carefully, you’ll hear to faint sound of quaking as the wolf was in such a hurry eat the duck, she’s still alive in his belly!
